Het is vandaag dinsdag 7 april en we zijn nu zo’n drie weken verder sinds de overheid verregaande maatregelen instelde om de verspreiding van het coronavirus in te dammen. Het is een onwerkelijke situatie geworden waar we in leven. Leuk is het bepaald niet. Natuurlijk zijn er ook positieve kanten te benoemen aan de gedeeltelijke lockdown. Denk bijvoorbeeld aan het milieu. Maar na een paar weken merk ik vooral dat we elkaar echt missen…
Wat lijkt het lang geleden dat we met z’n allen in de kerk zaten. Weet u dat nog? Dat we elkaar een hand gaven voor de dienst of een dikke knuffel. Dat we geen anderhalve meter maar anderhalve centimeter van elkaar af zaten op de krappe kerkbankjes. Een rolletje mentos die van hand tot hand ging, veel verder dan dat de initiatiefnemer had bedoeld. Het zou vandaag uit den boze zijn! Of wat dacht u van de bezoekjes aan familie op zondagmiddag. Bij oma op bezoek, een biertje doen met vrienden, samen wandelen op het strand, naar de sportschool of een sportwedstrijd bijwonen. Het kan allemaal niet, en dat doet best wel een beetje pijn.
In deze tijd realiseer ik me steeds meer hoe we elkaar nodig hebben. Puur om wie we zijn. Als mensen zijn we gemaakt om van elkaar te houden en om door anderen geliefd te zijn. Vanaf het vroegste begin van de mensheid heeft God deze eigenschap aan mensen gegeven. Daarom schiep Hij niet één, maar twee mensen. Social distancing is dus eigenlijk een ontzettend onnatuurlijke houding voor ons als mensen.
Dat dit moeilijk is blijkt wel uit alle berichtgeving van overheden die hun stinkende best moeten doen dit beleid te handhaven. Premier Conte van Italië zei het als volgt: “Laten we vandaag meer afstand houden zodat we elkaar morgen steviger kunnen omhelzen.” Het is als het ware een offer dat we vandaag moeten brengen voor elkaar, zodat we morgen elkaar in goede gezondheid weer kunnen zien.
Deze gedachte bracht me de afgelopen week bij het lijdensverhaal van Jezus. Vroeger dacht ik altijd dat Jezus’ lijden vooral ging over zijn kruisdood. Maar nu ik er beter over heb nagedacht begrijp ik wat Jezus’ lijden echt betekent. Door de Bijbel heen kan je zien dat de Vader, de Zoon en de Heilige Geest elkaar continu eren en liefhebben. Denk bijvoorbeeld aan Matheus 3:16-17. God spreekt hier Zijn liefde voor Jezus uit. Jezus was ook gewend om continu in de aanwezigheid van de Vader te zijn, de mooiste plaats die ik me maar zou kunnen voorstellen.
Maar Jezus daalde af naar de Aarde, weg van Zijn Vader. In zijn tijd hier op Aarde moet Jezus zich ook zo onnatuurlijk hebben gevoeld, zoals wij dat ook een beetje voelen bij social distancing. Jezus was de continue aanwezigheid bij de Vader gewend. En nu was hij alleen, zonder die heerlijke aanwezigheid van de Vader. Wat moet hij dat gemist hebben! Dát is nog eens social distancing! Als je het zo bekijkt is het grootste offer dat Jezus bracht dat hij aan het kruis werd losgerukt van zijn Vader. Die eenzaamheid die hij gevoeld moet hebben toen hij voor ons aan dat kruis hing, de pijn die daarbij gepaard ging. Ik kan het me niet voorstellen. Door dát offer mogen wij leven. En door dát offer mogen wij elkaar in de toekomst weer omhelzen in de hemel. Wat een liefde!
